د جنګ لیوني
د جګړې پیل کول اسانه دي، خو هغه کسان چې جګړې پیلوي له دې نه دي خبر چې د جګړې اغېزې څومره ژورې او اوږدمهاله دي
د یو انسان په توګه، زه هغه وخت سخت اندېښمن شم کله چې د جنګ لیوني هېوادونه یو بل ته د جګړې ګواښونه کوي .
که وینه په ختیځ کې بهېږي یا لویدیځ کې د وینې رنګ یو شان دی، او د یو کس وژنه د ټول انسانیت وژنه ده.
خو په نړۍ کې ځینې خلک په خپل ظلم کې دومره مخکې ځي چې ټول احساس له لاسه ورکوي.
هرڅوک د خپلې کرکې، غوسې، تورې، مرمۍ، ټانک او توغندي تر اغېز لاندې دي.
په هغه سرعت چې ګولۍ له وسلې څخه وځي دا نه ګوري چې څوک یې مخې ته دی، یوازې خپل هدف او مخامخ کس وژني.
په جنګي حالت کې هغه کسان چې د خوبونو او امېدونو سره نړۍ ته راځي ټول هغه خوبونه یې له منځه وړل کېږي او د ژوند کولو حق ترې اخیستل کېږي.
کله چې جګړه پیل شي نو خلک ویره احساسوي نه پوهېږي چې کله، چېرته، یا څه به پېښ شي.
کله چې د خلکو کورونه بمبار شي او ویجاړ شي هغوی د کډوالو په کېمپونو کې ناست وي او د هغه سرپناه په اړه فکر کوي چې هغوی د کلونو په اوږدو کې جوړ کړي ؤ په یوه دقیقه کې د جګړه مارو لخواټوټه ټوټه شول. کله چې د باروتو او وینې بوی په انساني فضا کې خپرېږي، حتی مرغان او څاروي هم له دې سیمې څخه مهاجرت کوي، ونې او ګلونه وچیږي.
په دې سیمو کې د ماشومانو چیغې او د ښځو چیغې اورېدل کیږي.
د خپل کور پرېښودل او د کډوالو په کېمپ کې ژوند کول هره ورځ یو کس ژوندی ښخوي.
د خوړلو لپاره خواړه نشته، پاکې اوبه نشته، د غسل کولو یا حاجت کولو لپاره تشناب نشته، او خیمه نشي کولی د سړې یا تودوخې څخه ځان وساتي.
که څوک ناروغه شي، نو درمل شتون نلري
کله چې خلک هڅه کوي چې له جګړو
ځپلو سیمو څخه وتښتي او ګاونډي هېوادونو ته لاړ نو هغه هېوادونه خپلې دروازې د دوی پر مخ وتړي.
ځینې یې د خپلو ټپونو په ښودلو سره د سرپناه غوښتنه کوي، ځینې یې د خپلو وږو ماشومانو لپاره سوال کوي.
د جګړې کیسې یې پر مخ لیکل شوي، خو سرحدي پولیس ورته دروازې نه پرانیزي.
د جګړې د سوند مواد انسانان دي، هغه کسان چې دا پیلوي باید فکر وکړي چې ممکن پیل یې اسانه وي مګر پای ته رسول یې خورا ستونزمن کیږي.